Hei Yan Quan (I don't want to sleep alone), uyurken ağlayanların filmi, farkında olmaksınız ve içten. Omzunda kelebekler kanat çırptığı halde, içten içe hapsolmuşsan, senin filmin. Birbirlerine 'dokunsalar' bile anlayamayan insanların filmi, ve işte acıtan tarafı da, hayatlarındaki belki de en büyük istekleri anlamak, anlatabilmek.
Anlatma isteklerinin, bu güne kadar dinlenmemiş olduklarından dolayı kırılmış bireyleri anlatan bir film. Bu yüzden biraz da suskun, içten içe sitemkar. Bu yüzden sözlerimiz sade ve duygularımızı betimleyen belki de yer yer dışarıdan duyulan bir radyo sesi.
Birbirleriyle etkileşimde olsa bile birbirlerini anlamaya cesaret gösteremeyenlerin filmi çünkü birini anlamak, birini dinlemek, onun sorunlarını paylaşmak demektir. Hiç kimse iki yarayı kaldırabilecek kadar cesur ve belki de güçlü değil. Herkes kendi derdinde, herkesin derdi kendine. Kimse kimsenin yarasına dokunmuyor.
Herkes izole.
Yalnız başına ev inşaa edenlerin filmi. Kendisi için değil, içinde başkaları yaşasın diye çünkü kimsenin kendi 'evini' inşaa etmeye yeterli cesareti yok. Bu hayatta kimse yalnız yatmak istemiyor ama yatağımızı başkasıyla paylaşsak bile, en nihayetine herkes kendi başına.
Bu film, bütün bunların farkındalığındaki insanların hüznünü betimliyor. Yarayı acıtsa bile, dik başlı bir dil ile, hatta cesurca. Birbirimizi anlamak ve hissedebilmek, hatta sevgimize karşılık bulabilmek adına karşımızdakine zarar vermenin anlaşılır olabileceğini anlatan bir film.
Aynı yatak içerisinde, birbirlerine sırtını dönüp de yastığa sarılarak uyumaya alışmış olanların, delice öksürse- nefessiz kalsa bile öpüşmek isteyenlerin filmi.
.. senin filmin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder