Östlund'un, Haneke ile benzeşen bir tarzı var. Haneke ile bariz ayrıldığı konular arasında yönetmenin filme serpiştirdiği mizah. Mizahtan kasıtım öyle ucuz bir mizah da değil, farkedilmesi güç oldukça muzur bir mizahtan bahsediyorum.
Yönetmen, seyircinin nerede durması gerektiğini belki de biraz faşist bir şekilde söylüyor. Seyircinin sınırını, konumunu daha filmin ilk sahnesinden belirliyor. Bu konum, filmin akışı karşısında kolunuzun bağlı olmasından dolayı yer yer sinir bozucu hale gelirken, tam da bu noktada Östlund dilediğine ulaşıyor.
Play, toplumsal sorunların temelinde 'sahiplenmeme', 'sorumluluğu üstlenmeme/kabul etmeme/inkar etme' durumu yattığını bir grup çocuk aracılığı ile anlatıyor. Bunu yaparken de, sırtını gerçek bir hikaye ve amatör (ama çok doğal) oyunculuklara sırtını dayıyor. Filmde çocukların durumuna devlet bile kulak tıkarken sadece tek bir kişi karşı çıkıyor. Bu kişinin ise hamile bir kadın olduğunu belirtmeliyim.
Yönetmenin bulup izlediğim, kısa filmleri de dahil diğer tüm işleri de incelikle planlanmış, zekice kurulmuş işler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder