Theo Angelopoulos (1935-2012)

 

“Ben bir sinemacı olarak, geçmişin kendi kişisel geçmişim olarak şimdiki zamana sürüklendiğine inanıyorum. Filmin sonundaki ağaç aslında Voyage to Cythera‘daki ağaç, kendi sinemasal peyzajıma bir referans bu. Bu film boyunca, iki çocuk farklı bir manzaraya ulaşmak için sinemasal bir peyzajın içinden geçip, bence, sonunda onlara yeniden umut vaadedecek bir yere ulaşırlar. Dünyanın sinema tarafından kurtarılabileceğine inanmak isterim. Sinema benim dünyam ve bütün yolculuklarımın amacı olan şeydi. Her zaman beni büyüleyen küçük bilinmeyen ütopyaların peşindeyim ve filmlerimle başladığım yolculukların da bununla ilgili olduğuna inanmak için elimden geleni yapıyorum.”  (Theo Angelopolous: Interviews, haz. Dan Fainaru, University Press of Mississippi, s. 64)

Angelopoulos'un da öleceğini, ölümlü olduğunu hiç düşünmemiştim. Tıpkı annem ve babam gibi onun da ölümsüz olduğunu düşünüyordum. Çok ani oldu. Demek ki anne ve baba dahil tüm büyük yaratıcılar bir gün toprak altına giriyor. Darısı Allah'ın başına.