İlk bahsettiği görüntü; 1965'te, İzlanda'da, bir yoldaki üç çocuğa aitti. Bunun kendisi için, mutluluğun resmi olduğunu ve diğerleriyle bu imge arasında birçok kez bağ kurmaya çalışmışsa da bunun hiç işe yaramadığını söyledi. Bir gün, bunu bir filmin başına; uzun, siyah bir giriş parçasıyla birlikte öylece koymak zorunda kalacağını yazdı. Resimdeki mutluluğu göremeyenler en azından siyahlığı görebilirdi.
The first image he told me about was of three children on a road in Iceland, in 1965. He said that for him it was the image of happiness and also that he had tried several times to link it to other images, but it never worked. He wrote me: one day I'll have to put it all alone at the beginning of a film with a long piece of black leader; if they don't see happiness in the picture, at least they'll see the black.
* * *
"Kim demiş zaman yaraları iyileştirir diye? Zamanın iyileştiremediği tek şeyin yara olduğunu söylemek daha doğru olur. Zaman geçtikçe, ayrılık acısı gerçek sınırlarını yitirir. Zaman geçtikçe, arzulanan beden yok olup unutulur. Ve arzulanan beden öteki için artık yok olmuşsa kalan şey, cisimsiz bir yaradan başka nedir?" Samura Koichi
«Qui a dit que le temps vient à bout de toutes les blessures ? Il vaudrait mieux dire que le temps vient à bout de tout, sauf des blessures. Avec le temps, la plaie de la séparation perd ses bord réels. Avec le temps, le corps désiré ne sera bientôt plus, et si le corps désirant a déjà cessé d’être pour l’autre, ce qui demeure, c’est une plaie sans corps.» Samura Koichi
Metnin tamamı (ingilizce / fransızca)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder